Dear friends,

I don’t believe in God, but He has us in a tight headlock right now. We can’t do our jobs anymore, the food is all gone and one need not even mention the case for toilet paper. You’ve heard at least sixty others tell you how productive they’ve been the last few weeks and that Shakespeare wrote King Lear in isolation, though for you the hours go by as you find yourself in front of the window judging people who don’t walk around one another as if they’re lepers. In other words, there’s plenty of time to read this newsletter.

Until the coronavirus happened I was happily doing a residency in Beetsterzwaag (Friesland), at Kunsthuis Syb. I ran a comedy club, which in Friesland isn’t easy under normal circumstances, but somehow the people proved quite responsive as the local newspaper Fries Dagblad wrote an article about it. My main goal was to clarify the relation between stand-up comedy and my practice as an artist by experimenting with different types of humour as well as structure, timing and expectations from the audience. There were many performances by local talents, such as. For the final evening I had prepared a farewell-ritual in honour of the past loves of my life, which then got canceled. To be continued, I hope.

In the Van Gogh Museum I gave three workshops entitled ‘This is Me’, where children could illustrate their identities by making self-portraits with everyday objects.

The museum invited me to a very luxurious lunch with owners of Van Goghs, and even though I was the sole living artist in the exhibition, none of them were open for a trade.

With so much time on my hands I renewed my website, where my embroideries and Vrolijk-maak Steentjes™ are sold. The latter are great for when you’re sad because you can’t meet your relatives or your hot dates anymore, which is why I’ve stopped charging shipping fees temporarily.

During the time one could still visit the Red Light District, I went there to collect as many nitrous-oxide patterns as I could carry. The works I made out of them induce longer fits of laughter than the Vrolijk-maak Steentjes, though there’s no actual nitrous-oxide involved. Feel free to call Hongaarbor for that sort of thing.*

I have also started teaching (digitally) at the Willem de Kooning Academy. Sitting alone in their rooms, students can’t be as much a pain as they usually are. Lastly, thanks to corona, I’ve been able to make a new mug shelf for my house, and I’ve spruced up the shop window.

A friendly though hygienic cough and wishes for good health,

Maarten

*Just kidding, though you can call him for company. Or to congratulate him on finishing high school now that the exams are canceled.

Lieve hoentjes en vrienden,

Shakespeare in quarantaine King Lear schreef, maar de uren blijven verstrijken terwijl je voor het raam zit te kijken naar mensen die geen afstand van elkaar houden. Het lezen van een nieuwsbrief als deze kan er dus ook nog wel bij.

Tot corona had ik een residentie in Beetsterzwaag, bij kunsthuis SYB. Daar runde ik een comedy club. Ook in normale omstandigheden is dat niet gemakkelijk in Friesland, maar de mensen bleken toch behoorlijk ontvankelijk voor de zaak want het Fries Dagblad heeft er een artikel aan gewijd. Ik wilde uitzoeken hoe stand-upcomedy zich verhoudt tot mijn praktijk als kunstenaar door te spelen met timing, opbouw, soorten humor en de verwachting van het publiek. Daarnaast waren er ook veel performances van lokale talenten. Op de laatste avond wilde ik een afscheidsdienst houden voor alle mislukte liefdes van mijn leven, maar dat werd afgelast. Het krijgt nog een vervolg.

In samenwerking met het Van Gogh Museum heb ik drie workshops gegeven onder de titel ‘This Is Me’, waarin kinderen hun identiteit lieten zien door met alledaagse objecten zelfportretten te maken.

Voorafgaande aan de opening was er een luxe lunch met eigenaren van in bruikleen gegeven werken van Van Gogh. Ik was de enige levende kunstenaar in de tentoonstelling, maar geen van hen stond ervoor open om te ruilen.

Omdat alles nu digitaal moet heb ik mijn website vernieuwd. Daar zijn mijn borduursels te koop en de vrolijk-maak steentjes. De laatste helpen als je verdrietig bent omdat je je dierbaren niet kunt zien of omdat je nu niet meer kunt daten, en daarom hoef je er de komende tijd geen verzendkosten voor te betalen.

Nog vóór corona heb ik op de Wallen veel lachgaspatronen verzameld. (In Rotterdam kan dat niet want Erik Alblas doet het hier al.) Door de werken die ik daarvan heb gemaakt blijf je langer lachen dan door de steentjes, maar er zit geen lachgas meer in. Daarvoor moet je Hongaarbor bellen.*

Ik geef sinds kort ook les op de Willem de Kooning Academie. Dat is leuk. Verder heb ik een nieuw mokkenrek gemaakt voor thuis, en de etalage opgeknapt.

Een vriendelijke en hygiënische hoest en een goede gezondheid,

Maarten

*grapje, maar je mag hem wel bellen voor gezelschap. Of om hem te feliciteren want hij is geslaagd omdat de eindexamens niet doorgaan.